In mijn vorige blog schreef ik over samengestelde gezinnen en over de liefde waaruit een samengesteld gezin ontstaat. En over het soms complexe bestaan van de kinderen, die meevaren op de rivier van een samengesteld gezin. Het loyaal kunnen en durven zijn als kind naar je beide ouders, of ze elkaar nu wel of niet meer aardig vinden.
De ontwikkeling en acceptatie van het geheel zit uiteindelijk toch in jezelf. Gedurende je kindertijd ben je overgeleverd aan de intenties van je ouders. De letterlijke tijd die ze met jou, als jong kind doorbrengen. De meningen en oordelen over elkaar als gezamenlijke ouders, die voor een jong kind altijd voelbaar zijn. En dan als puber, waarin je in alle veiligheid en zonder consequenties voor de keuze die je maakt, al iets meer ruimte zou moeten krijgen om zelf te mogen kiezen bij welke ouder je bent. En je eigen identiteit te ontwikkelen aan de hand van de voorbeelden die je van je ouders krijgt.
Welke “echte” ruimte krijgt jullie kind van jou om de andere ouder helemaal te leren kennen en tot zijn vader of moeder aan te mogen nemen?
Wat ik vaak voel bij ouders, dat ze het toch een beetje spannend vinden om deze ruimte helemaal “vrij” te laten. Want wat als jouw zoon of dochter het heerlijk heeft bij de andere ouder? Ga je dan net iets harder werken?
Lieve ouders, kinderen houden in hun diepste binnen precies evenveel van jullie beide. Ja, ook als je een lul of heks van een ex hebt!
Het helpt ze enorm om dat te zeggen en ook steeds te blijven herhalen. Lief kind, ik weet dat jij van ons evenveel houdt en dat is andersom ook zo! En wij houden beide precies evenveel van jou.
Soms lijkt het door allerlei gebeurtenissen in je leven niet waar te zijn, en voelt het anders. Neem van mij aan, het is toch wel waar. Die diepe liefde voor je kind, maar ook voor je vader en moeder, zit er gewoon gratis bij je geboorte ingebakken, super chill!
Het kan natuurlijk wel zijn dat een of beide ouders zijn afgehaakt, ergens gedurende jouw opgroeien. Zo ook mijn vader. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, ik heb hem eigenlijk vanaf mijn 14e niet echt serieus meer genomen, door de keuzes die hij destijds maakte. Maar ook door mijn enorme loyaliteitsgevoel naar mijn moeder. Haar verdriet en gekwetst zijn, was voor mij als kind vaak voelbaar. En niet omdat mijn moeder een verdrietige vrouw is, juist niet! Ze is dapper, slim, open, leergierig, vrolijk een echte doorzetter en vooruitkijker. Maar wel ook een beetje een wegwuiver… Als je mijn vriendinnen vraagt naar mijn vader, zullen ze niet echt een positief beeld van hem schetsen. Allemaal door mijn aangeleverde informatie.
En wat merk ik nu in mijn huidige leven van het stukje, ik noem het maar; “aangestuurde” loyaliteit? Één van de dingen waar ik best een beetje moeite mee heb, ik 100% voor mezelf kiezen. Ik ben vaak geneigd om de ander te laten kiezen en dan vind ik het wel prima. Laat ik over mij heen lopen? Zeker niet, maar zover laat ik het ook niet komen. Want dan heb ik een ander pad gekozen of het met een grapje afgedaan. Ik kan er ook niet zo goed tegen als er conflicten zijn. Ik ben gauw geneigd om het op te willen lossen, zodat iedereen blij is. Ik sluit sociaal gezien makkelijk aan bij alle laagjes die onze mensheid kent, flexibel of een “wuivend rietje”? Help…
Ik ben heel zelfstandig, of moet ik zeggen; ik red mezelf wel en hoef daarvoor en daardoor niemand lastig te vallen? Ai…
Ik maak het graag mensen naar de zin, en kan dit soms minder goed ontvangen, dat voelt niet altijd 100% comfortabel. Door mijn grote liefde Arwin, heb ik dit wel geleerd! En de inzichten in; het hoe werk ik nu eigenlijk, komen nog dagelijks op mijn pad.
Ik zie ook de verschillen in onze eigen kinderen. De oudste 4, opgegroeid in ons samengestelde gezin en onze jongste zoon opgroeiend in ditzelfde gezin. Hij maakt op een andere manier zijn keuzes vanuit een andere basis.
Mijn afgelopen 2 opleidingsdagen van de systemisch jaaropleiding “familieopstellingen” aan de academie van Psychodynamica, stonden in het kader van;
– helen moederwond en helen vaderwond. Klinkt wel een beetje zwaar en ongrijpbaar toch? Maar wat 2 toffe dagen. Ik ben wederom onder de indruk van de kracht van het opstellen en de inzichten die het geeft. Mijn beide ouders staan op dit moment op hun eigen plek in mijn systeem, ik ben trots op ze en ze dankbaar voor alles wat ze bewust en onbewust in mij hebben gestopt. Dit was de bedoeling. Wat het “helen” me heeft opgeleverd, daarover in mijn volgende blog meer!
Ben je nieuwsgierig naar wat een opstelling voor jou kan doen?
Bel of stuur een berichtje dan gaan we samen op onderzoek!
Liefs Nynke